Buddyzm stał się ideową domeną kinematografii Kraju Kwitnącej Wiśni. To dzięki dziełom jidai-geki kinematograficzny buddyzm ujrzał w pełni światło projektorów. Haiku – najważniejsza forma poetycka Kraju Wschodzącego Słońca, która później znajdzie swoją transpozycję w filmowych arcydziełach Ozu, czy Kitano, stanie się odbiciem buddyjskiej estetyki. Ale buddyzm to także „współodczuwanie” drugiej istoty, pomoc potrzebującym. Ta głęboko etyczna postawa znajduje również swój wyraz w moralitetach filmowych, tworzonych przez reżyserów kina japońskiego takich jak Mizoguchi, Kurosawa, Ozu, Kinoshita, Kobayashi, a zwłaszcza Kon Ichikawa, ale również w filmach reżyserów reprezentujących kinematografie innych azjatyckich państw, gdzie buddyzm też odcisnął swoje estetyczne i etyczne piętno na społecznej i indywidualnej aktywności mieszkańców: Korei (Kim Ki-duk), Tajwanu (Edward Yang), Chin Kontynentalnych (Kaige Chan), Hongkongu (Wong Kar-Wai), Tajlandii (Apichatpong Weerasethakul). „Buddyzm – w ujęciu tajwańskiego reżysera Hou Hsiao-Hsiena, wielokrotnie odwołującego się do estetycznych i etycznych motywów zaczerpniętych z buddyzmu – jest dla mieszkańca Żółtego Kontynentu życiowym drogowskazem. Nawet ci, którzy nie uważają się za buddystów, a postępują właściwie, są buddystami”.

Wszystkim trzem wykładom towarzyszyć będą pokazy fragmentów najwybitniejszych arcydzieł „kina buddyjskiego” Yasujiro Ozu i Akiry Kurosawy.