Na wystawie prezentowane będą maski, stroje do rozmaitych widowisk, rekwizyty, instrumenty muzyczne, a także makijaż sceniczny oraz portrety aktorów. Aktorzy, lalki i gra cieni. Teatr w Chinach i Japonii to próba ukazania dalekowschodniego teatru w najważniejszych krajach Azji. Eksponaty pochodzą z muzeów, instytucji kultury, a także ze zbiorów prywatnych.

Uzupełnieniem wystawy i komentarzem do niej będzie międzynarodowa konferencja East Asian Theatres: Traditions – Inspirations – European/Polish Contexts (20-22 października) przygotowana we współpracy z Polskim Instytutem Studiów nad Sztuką Świata oraz Muzeum Azji i Pacyfiku.

Zaprezentowane na wystawie obiekty będą się odnosić do opery pekińskiej – efektownego, symbolicznego teatru klasycznego, którego wątki pojawiają się również w teatrach lalkowych, między innymi w słynnym chińskim teatrze cieni wykorzystującym płaskie, wycinane w skórze ażurowe postacie. Z japońskich tradycji teatralnych będzie można zobaczyć jedną z ulubionych form no – rozrywki samurajów – dramat japoński wywodzący się z ceremonialnych misteriów towarzyszących świętom religii shintō, koncentrujący się głównie na walce dobra ze złem. W teatrze no odtwórcy głównych ról występują w maskach, a typ postaci określany jest przez bogato zdobione, kolorowe kostiumy. Między spektaklami no grywane bywają farsy kyōgen.

W mieszczańskim teatrze kabuki aktorzy w efektownych strojach i z wyszukanym makijażem w ekspresyjny sposób prezentują historie oparte na wydarzeniach historycznych lub współcześnie dziejących się w mieście. Teatr bunraku (ningyō-jōruri) przedstawia podobne sztuki co kabuki, wykorzystując lalki poruszane przez animatorów. Towarzyszy temu opowieść kantora–narratora i akompaniament muzyka grającego na samisenie.

Na wystawie będzie można zobaczyć szereg form teatralnych i ich rozmaite aspekty. Rozwój kulturowy w Chinach i w Japonii przebiegał w odmienny, niezwykle bogaty i zróżnicowany sposób, lecz niewątpliwie wspólną cechą dla tych różnych tradycji było to, że widowiska nie tylko stanowiły połączenie słowa, tańca czy akrobatyki i muzyki, ale też kładły ogromny nacisk na efektowność i prezentację tematu w sposób jak najbardziej atrakcyjny dla widza. Osnową widowisk były kwestie moralne lub religijne. Prezentowano tym samym całą gamę ludzkich emocji, od trapiących zwykłych ludzi po dylematy dotyczące wierności i zdrady wybitnych postaci w kraju. Przedstawienia obfitowały w wątki miłosne, spory i intrygi, a to potęgowało napięcie i powodowało – fascynujące publiczność – zaskakujące zwroty akcji. Wszystkie te gatunki teatralne zawsze przyciągały uwagę publiczności. Magiczna wręcz doskonałość we wszystkich szczegółach podziwiana jest do dziś.