Artystka wizualna, której twórczość łączy malarstwo, fotografię i wideo, podejmując refleksję nad relacją między obrazem a rzeczywistością. Ukończyła studia licencjackie (1999) i magisterskie (2001) na Wydziale Malarstwa Uniwersytetu Sztuk w Tokio, a w 2005 roku uzyskała tam stopień doktora sztuk pięknych w dziedzinie malarstwa.

Kosemura czerpie inspirację z siedemnastowiecznego malarstwa europejskiego, zwłaszcza z twórczości mistrzów takich jak Caravaggio i Francisco de Zurbarán. Jej prace to swoista podróż przez historię sztuki, gdzie tradycja spotyka się z nowoczesnością.

Prezentowane na wystawie prace to kilka odrębnych serii, w których artystka wykorzystuje współczesne techniki, by nadać nowy kontekst tradycyjnym motywom. W serii Bankiet (2018) dokumentuje powolny rozkład owoców i kwiatów, budując wizualną metaforę przemijania. Pozory (2018), poprzez siedem kompozycji kwiatowych, ukazują subtelne zmiany, które ujawniają kruchość życia i złudność tego, co pozornie trwałe. W Draperii (2013–2014) Kosemura koncentruje się na tkaninach, przekształcając ich fałdy w pejzaże światła i cienia. Jej prace prowokują pytania o to, co jest przedstawieniem, co rzeczywistością, a co jedynie ulotnym obrazem utkanym z percepcji i pamięci.


Artysta wizualny eksplorujący tematy tożsamości, migracji i przynależności kulturowej. Jako trzeciopokoleniowy zainichi – Koreańczyk urodzony i wychowany w Japonii – w swojej twórczości bada napięcia między pamięcią, historią i osobistym doświadczeniem. Studiował na Uniwersytecie Sztuki i Dizajnu w Kioto, kończył studia magisterskie na Uniwersytecie Sztuk Miasta Kioto. Jego praktyka opiera się na eksperymentach z obrazem i materią, w których często wykorzystuje technikę sitodruku na panelach pokrytych parafiną, przekształcając rodzinne fotografie w efemeryczne, zdeformowane kompozycje.

Na wystawie East-East Kim prezentuje instalację z łodzią – motywem wielokrotnie pojawiającym się w jego twórczości. Łódź, wypełniona woskiem, staje się metaforą podróży, migracji i poszukiwania własnego miejsca. Jest nie tylko symbolem drogi, którą przodkowie artysty przebyli z Korei do Japonii, ale również wyrazem osobistego poczucia dryfowania między różnymi systemami tożsamościowymi. Dodatkowo prezentowane grafiki, poddane kontrolowanej erozji poprzez proces topienia wosku, odzwierciedlają niestabilność i niejednoznaczność jego własnej tożsamości jako zainichi.


Artysta wizualny, którego twórczość obejmuje instalacje, rzeźby, obrazy oraz grafiki. W 2006 roku ukończył Uniwersytet Sztuk Miasta Kioto, a w 2016 roku uzyskał stopień doktora na kierunku sztuk medialnych na tej samej uczelni. W swojej twórczości Mizuki bada procesy erozji i przejściowości krajobrazu w zurbanizowanych przestrzeniach, traktując je jako organizm podlegający nieustannej transformacji.

Na wystawie East-East artysta przygląda się fenomenowi japońskich coin parkings – niewielkich, samoobsługowych parkingów, które zastępują skwery, puste działki czy niegdyś użytkowane przestrzenie. Logika maksymalizacji zysków i optymalnego wykorzystania terenu sprawia, że te małe, niepozorne obiekty stają się znakiem ekonomicznej supremacji nad społecznością i naturą. Prezentowana na wystawie instalacja przypomina typowy japoński parking, z którego „wyrastają” chwasty – delikatne i przezroczyste wydruki 3D. Obecność chwastów, zwykle przypadkowa, funkcjonująca gdzieś na marginesie, jest wyrazem mikrooporu natury, przypominającej, że nawet w najbardziej zurbanizowanym otoczeniu życie nadal znajduje szczeliny, w których może się zakorzenić.


Artystka dźwiękowa i performerka, eksplorująca związki między wodą, dźwiękiem, czasem i przestrzenią. Studiowała muzykę w Nowym Jorku i we Francji, gdzie obecnie mieszka i pracuje. Jej kompozycje badają zjawiska rezonansu, przypadku i efemeryczności dźwięku, często łącząc aspekty medytacyjne z performatywną improwizacją.

W ramach East-East Sauvage zaprasza widzów do przestrzeni, w której czas, dźwięk i materia splatają się w harmonijną narrację o ulotności i przemijaniu. Praca Buloklok nawiązuje do tradycyjnych japońskich zegarów kadzidłowych z okresu Edo (1603–1868) odmierzających czas spalającymi się liniami kadzidła. Sauvage przekłada tę historyczną koncepcję na swój współczesny język wyrazu, zastępując ogień i kadzidło wodą. Buloklok to instalacja, w której dźwięk spadających kropli i powolne parowanie cieczy stają się dźwiękowym odpowiednikiem upływu czasu. Szklane naczynia wypełnione wodą tworzą nieustannie zmieniający się krajobraz akustyczny, gdzie każda kropla wyznacza rytm – nie regularny i precyzyjny, lecz zmienny i organiczny, podporządkowany naturalnym procesom.


Jej praktyka artystyczna lokuje się na styku malarstwa, tkaniny i procesów organicznych oraz poszukiwań alternatywnych sposobów nadawania znaczenia temu, co ulotne, codzienne i marginalizowane. Ukończyła nauki polityczne na Uniwersytecie Wrocławskim oraz sztuki wizualne na Uniwersytecie Sztuk w Londynie. Przez ostatnie dziesięć lat mieszkała w Japonii.

Na wystawie East-East prezentowane są monumentalne płachty jedwabiu, barwione roślinnymi ekstraktami, które artystka często sama odnajduje w przyrodzie, a także cykl akwareli będących świadectwem transformacji, zarówno osobistej, jak i materialnej oraz fizycznej. Skowrońska odwołuje się do tradycji amuletów, totemów i talizmanów – obiektów, które w dawnych wierzeniach funkcjonowały jako narzędzia ochronne, transformacyjne i magiczne. Nie rekonstruuje jednak rytuałów w sposób dosłowny, lecz nadaje im nowy kontekst, w którym magia staje się kategorią epistemologiczną – sposobem poznania i organizowania rzeczywistości poza racjonalnym dyskursem. Jej tkaniny nie są więc prostą rekonstrukcją dawnych wierzeń – są próbą ich aktualizacji, przekierowania ich znaczenia na współczesne lęki i potrzeby.



Artystka wizualna, której praktyka obejmuje ceramikę, wideo, fotografię i performance. Studiowała na Uniwersytecie w Glasgow, a obecnie mieszka i pracuje między Japonią a Wielką Brytanią. Tworzy obiekty ceramiczne, często przyjmujące formę wazonów, na których umieszcza figury ludzkie o ekspresjach balansujących na granicy rozkoszy, absurdu i niepokoju. To sztuka, która nie pozwala na obojętność – uwodzi miękkimi liniami i błyszczącą powierzchnią szkliwa, a jednocześnie kwestionuje nasze wyobrażenia o tym, co codzienne i bezpieczne.

Na wystawie East-East prezentowana jest seria waz oraz obiektów ceramicznych, które prowokują, poruszając się po obszarach napięć i społecznych ograniczeń, testując naszą tolerancję na niewygodne narracje. Artystka podważa konwencjonalne hierarchie, igra z tym, co postrzegamy jako „stosowne” i „niewłaściwe”. Poprzez groteskę i humor wystawia na próbę naszą skłonność do normalizacji określonych ról społecznych, stawiając pytania o mechanizmy kontroli, pożądania i wykluczenia.