„Bijutsu Sekai” (Świat Sztuki)
W 1890 roku w Tokio powstało ilustrowane pismo „Bijutsu Sekai” (Świat Sztuki), poświęcone sztuce dawnej i nowej, wydawane przez oficynę Shunyōdō. Tokutarō Wada, jej założyciel, z polecenia pisarza Sanmaia Miyazakiego, mianował Watanabego Seiteia redaktorem naczelnym. Artysta starannie dobrał współpracowników: najlepszych drzeworytników (
horishi), takich jak Tokujirō Gotō, który był odpowiedzialny za wszystkie numery, i drukarzy (
surishi) – Ichimasu Yoshida (1–10, 17–20), Kakutaro Komatsu (14–16). Pierwszy numer ukazał się w grudniu 1890 roku, ostatni, 25., w styczniu 1895. Kolejne numery pojawiały się nieregularnie, a co dwa tygodnie projektowano nową okładkę.
W piśmie zamieszczono teksty o sztuce i kulturze, ilustracje (
sashi-e) przedstawiające zarówno sceny historyczne, jak i rodzajowe. „Bijutsu Sekai” było otwarte dla sztuki różnych epok: prezentowano reprodukcje dzieł dawnych mistrzów, takich jak Hokusai, Utamaro czy Itō Jakuchi, oraz współczesnych, między innymi ostatni, 25. numer był w całości poświęcony Seiteiowi. Znalazł się tam zbiór
Seitei kachō gafu oraz biografia artysty autorstwa Sanmaia Miyazakiego. Czasopismo to było w istocie ilustrowaną książką artystyczną.
„Bijutsu Sekai” było autorskim dziełem Seiteia. Artysta starannie dobierał współtwórców, dbał o najwyższy poziom ilustracji. Tworząc czasopismo, być może inspirował się „La Vie Moderne”, którego był artystycznym współpracownikiem. Wiele drzeworytów – różnych autorów, m. in. wymontowanych z kolejnych numerów funkcjonuje jako samodzielne dzieła sztuki.
Artysta odniósł spektakularny sukces, tworząc ilustracje do powieści Bimyō Yamady
Kōchō (Motyl). Wyobrażały one nagie postaci (
ratai-ga). Seitei znakomicie się odnalazł, rysując sceny z ludźmi lub z samotnymi kobietami, tworząc mistrzowskie frontyspisy. Te wyrafinowane kompozycje cechuje przemyślana, subtelna kolorystyka i perfekcyjna technika. Malarz
bijin-ga (obrazów pięknych kobiet) Kiyokata Kaburaki, (1878–1972), zafascynowany frontyspisami i ilustracjami Seiteia, powiedział: „Byłem zafascynowany cienkimi czystymi liniami, namalowanymi płynnie bez wahania, z delikatnością i świeżością”. Kaburaki dostrzegł siłę kolorystyki Seiteia, mówiąc o czarownym uroku
[…] czerni laki, pogodnego błękitu nieba, głębokiej, głębokiej czerwieni. Używając delikatnych pędzli niczym nierozwikłanej jedwabnej przędzy, splatał te trzy barwy i tworzył przepiękny efekt. W tym względzie nie miał sobie równych.
W kolekcji Muzeum Manggha znajduje się zbiór mistrzowskich frontyspisów Seiteia, między innymi do powieści
Yasuda Sakubei Namiroku Murakamiego (1894),
Meguro monogatari (kōdan) Sanmaia Miyazakiego i
Ezonishiki Gyōtenshiego Takedy.
