Zbiory fotograficzne tworzą zarówno dokumentalno-reportażowe zdjęcia Ze’eva Aleksandrowicza, jak i artystyczne Horoha Kikaia. Ze’ev Wilhelm Aleksandrowicz (1905 Kraków – 1992 Tel Awiw, Izrael), fotograf amator, urodził się w znanej żydowskiej rodzinie przedsiębiorców z branży papierniczej (prowadzącej firmę „R. Aleksandrowicz i Synowie”). W 1934 roku odbył podróż dookoła świata, od 29 listopada do 23 grudnia przebywał w Japonii, gdzie wykonał ponad dwa tysiące zdjęć na czarno-białej kliszy małoobrazkowej aparatem marki Leica. Muzeum Manggha otrzymało sto czterdzieści z nich.

Japońskie fotografie Aleksandrowicza to interesujący zapis zderzenia Zachodu ze Wschodem, spotkania odmiennych kultur i odmiennych ludzi. Krajobrazy, zabytki architektury, przypadkowo napotkani ludzie, biedni i bogaci, w teatrze, na stacji kolejowej i metra, w drodze i w świątyni, dzieci, studenci – to zapis nieistniejącego już dzisiaj świata, to fotograficzne ukiyoe.

Hiroh Kikai (1945 Sagae, prefektura Yamagata, Japonia) jeden z najważniejszych japońskich artystów fotografików. Od ponda czterdziestu lat fotografuje ludzi spotkanych w Asakusie w Tokio. Na jednorodnym tle, zamknięte w szlachetnym wymiarze kwadratu pojawiają się postacie Japończyków – dziwnych, ekstrawaganckich, osobnych w milionowym tłumie, przybywających do świątyni. Artysta fotografuje zawsze w ten sam sposób: w dziennym świetle,  na tle czerwonej ściany buddyjskiej świątyni Senjōji ustawia osobę, prosząc, aby opowiedziała kim jest i czym się zajmuje – stanowi to później podstawę do opisu zdjęcia. Każdej osobie poświęca zawsze tyle samo czasu – 10 minut. Ulotność chwili zderzona zostaje z realną rzeczywistością. Niemożliwe jest drugie spotkanie model – artysta.

Termin kaligrafia (shodō 書道) w języku japońskim oznacza dosłownie: „droga pisma”. Uznawana była za umiejętność niezbędną każdej wyedukowanej osobie. Przygotowanie tuszu i innych materiałów jest immanentnym elementem kaligrafowania i ma służyć wyciszeniu i skupieniu. Eleganckie zestawy do kaligrafii zazwyczaj przechowywano w specjalnym pudełku suzuribako, które nierzadko było efektownie dekorowane.

Kaligrafia, tradycyjnie postrzegana jako dziedzina sztuk pięknych, jest obecna na wystawach i pokazach zarówno w Japonii, jak i za granicą, a zwoje znanych artystów znajdują się w wielu prestiżowych kolekcjach.

Laka japońska (urushi 漆) jest tworzona na bazie żywicy pozyskiwanej z drzewa Toxicodendron vernicifluum (sumak lakowy), rosnącego na południowo-wschodnich wybrzeżach Azji. Używana jest w produkcji wyrobów rzemiosła artystycznego, jak również zastaw stołowych, naczyń codziennego użytku i mebli. Charakterystyczne dla gotowego wyrobu są: wytrzymałość oraz odporność na działanie wody, alkoholu, tłuszczów i wysokich temperatur. Poza tym, że laka spełnia funkcje ochronne dla zrobionego z niej przedmiotu, można ją wykorzystać do dekorowania. W Muzeum Manggha znajduje się szereg przedmiotów japońskiego rzemiosła artystycznego wykonanego w tej technice oraz przykłady jej zastosowania w sztuce współczesnej.