Piąta wystawa z serii Kolekcja, zatytułowana Kino japońskie w polskim plakacie filmowym, prezentuje kolejną ważną część zbiorów Muzeum Manggha.

W styczniu 2010 roku zbiory Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha wzbogaciły się o kolekcję plakatów anonsujących różne wydarzenia związane z kulturą Japonii. Nie byłoby to możliwe, gdyby nie osobiste zaangażowanie Fundatorów muzeum: Andrzeja Wajdy i Krystyny Zachwatowicz, oraz pomoc finansowa instytucji – przede wszystkim Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej, Związku Pracodawców (Shōkōkai), Klubu Japońskiego w Polsce (Nihonjinkai) oraz Fundacji Kyoto – Kraków. Wszystkim Przyjaciołom i Darczyńcom składamy serdeczne podziękowania.

W liczącym ponad sto sztuk zbiorze przeważającą większość stanowią plakaty filmowe. Wspomniane prace powstały pomiędzy 1949 a 1991 rokiem, co oznacza, że odnoszą się do okresu świetności polskiej grafiki i czasu, kiedy film japoński na całym świecie święcił triumfy.

Tematyka wystawy jest swoistym zaproszeniem do zgłębienia dwóch fascynujących dziedzin, które w niezwykły sposób połączyły kultury naszych krajów.

Repertuar filmowy, jaki przedstawia kolekcja, jest bezpośrednio związany z kulturą japońską (filmy w znakomitej większości zostały zrealizowane w Japonii, przez twórców japońskich, z udziałem japońskich aktorów i zagrane w języku japońskim). Należy wszak zauważyć, że sposób ich prezentacji miał już charakter pośredni: plakaty te nie są kopiami japońskich posterów, co często ma miejsce w krajach zachodnich, lecz powstawały jako indywidualne projekty polskich artystów plastyków.

Na ponad osiemdziesięciu planszach możemy prześledzić na równi: czterdzieści lat historii japońskiego kina powojennego – a dokładniej rzecz ujmując, czterdzieści lat dystrybucji filmów japońskich w Polsce, bo przecież jest to jedynie część bogatego dorobku japońskiej kinematografii – i taki sam wyimek z długiej historii plakatu polskiego. Najstarszy afisz zbioru pochodzi z 1949 roku (Jan Lenica, A jednak żyjemy), najnowszy zaś z roku 1991 (Waldemar Świerzy, Sierpniowa rapsodia). To czas bardzo intensywnych zmian, jakie zachodziły w powojennej historii naszych społeczeństw. Nie ulega wątpliwości, że na tym tle film był środkiem wiernie rejestrującym nowe trendy – toteż zapoznając się z reprezentowanym przez kolekcję repertuarem, mamy możliwość prześledzenia wielu ciekawych zjawisk i nurtów obecnych w japońskim świecie filmowym tamtego okresu. Dla przykładu warto w tym miejscu przytoczyć: hibaku-eiga – filmy nawiązujące do traumy związanej z wybuchem bomby atomowej, kaidan-eiga – wzbudzające dreszczyk emocji horrory, cieszące się popularnością na całym świecie filmy samurajskie czy będące sukcesem komercyjnym filmy o potworach ze słynną serią o Godzilli na czele. Druga połowa XX wieku to wreszcie czas triumfu wielu wspaniałych twórców kina. Przypomnijmy choćby Akirę Kurosawę, Kenjiego Mizoguchiego, Masakiego Kobayashiego, Kona Ishikawę czy Tadashiego Imaiego. Wysokie uznanie krytyki i deszcz nagród przyznanych na najbardziej prestiżowych festiwalach sprawiły, że odtąd z tymi właśnie nazwiskami na zawsze kojarzona będzie kinematografia Kraju Kwitnącej Wiśni.