Przy Muzeum Manggha od 1997 roku działa Klub Bonsai Polska, a drzewka bonsai są tu regularnie prezentowane na pokazach i wystawach, którym towarzyszą specjalistyczne warsztaty. Pokaz drzewek bonsai zostanie również wpisany w przestrzeń wystawy Watanabego Seiteia, której tematem jest natura.


Termin bonsai oznacza po japońsku: bon – płaską tacę lub pojemnik, sai – roślinę. Obecnie określa się tym terminem drzewa lub krzewy hodowane w specjalnych pojemnikach, tak aby pozostawały w zminiaturyzowanej formie. Efekt ten jest uzyskiwany dodatkowo poprzez przycinanie oraz odpowiednią pielęgnację.

Sztuka uprawiania bonsai pochodzi z Chin, gdzie nazywana jest pensai. Sztuka ta zanikła w Chinach, podczas gdy w Japonii osiągnęła niezwykłą doskonałość. W przeszłości hodowaniem drzewek zajmowali się ludzie wysoko urodzeni – arystokraci, osoby duchowne, jednak od wieku siedemnastego bonsai zaczęli parać się zwykli ludzie.

Wyhodowanie doskonałej formy bonsai to rezultat wieloletniej pielęgnacji, niekiedy kilku pokoleń ogrodników. Do hodowli wybiera się gatunki drzew i krzewów o zdrewniałych pędach. Najbardziej cenione są bonsai z drzew długowiecznych, takich jak dęby, sosny, cisy.

W sztuce bonsai wyróżnia się liczne style, według których kształtowane jest drzewko. Drzewko bonsai nigdy nie jest „skończone” – jest ono żywą rośliną, wymagającą stałej pielęgnacji, polegającej nie tylko na podlewaniu i nawożeniu, lecz również na dbaniu o skarłowaciały kształt rośliny poprzez używanie technik mechanicznych. Drzewko jest więc przycinane, pędy uszczykiwane, a gałęzie owijane drutem, by zachowały nadany im kształt.