Wszystko może się przydać - to dawna dewiza skrzętnej gospodyni, ale także oznaka niedostatku. W domu mojej babci, na wsi świętokrzyskiej, były w użyciu tak zwane gałgańce, chodniki tkane ze szmatek oraz bardziej paradne dywaniki, komponowane ze skrawków pozostałych z szytych przez wiejską krawcową ubrań. Słowo gałgan, będące także synonimem urwisa, wyszło już dziś z użycia, ale wyblakłe gałgańce babci zdobią mój dom do dziś.

Dawna i współczesna, wynikająca z biedy, pomysłowość, jak zrobić coś z niczego, zadziwia i zachwyca twórczym rozmachem i wyobraźnią. Słowo recykling robi karierę, odnosi się przede wszystkim do globalnego zaśmiecenia i prób jego zmniejszenia przez odnowę ekologiczną. Recykling znów staje się koniecznością, choć nie z powodu z biedy, lecz z nadmiaru dóbr wszelakich.

Grażyna Brylewska już od 2000 roku, w tytułach swoich prac nawiązuje do tomu wierszy Tadeusza Różewicza Zawsze fragment (recycling) otwierając przed nami bezmiar odniesień poetyckich, artystycznych i społecznych, składanych i przerabianych wciąż na nowo, uaktualnianych i szeregowanych w czasie, ułożonych ze starych i nowych artefaktów i tekstów, bez wyraźnego początku i końca. Autocytaty i niekończące się przeróbki, jakim poddawane jest dzieło artystyczne wydają się być naocznym dowodem na względność miary czasu ich powstawania i bezradności w ocenie tego zjawiska. Przywołują w pamięci własnoręczne korekty i wersje wierszy Różewicza, zakreślane, dopisywane, obrysowywane kolorem, przesuwane strzałkami aż zaczynają przypominać fastrygowane pospiesznie materie, są jak ślady po odprutych guzikach i nieudolnie łatanych rozdarciach - znoszą granice między papierem a tkaniną, między obrazem i pismem.

Prace Grażyny Brylewskiej rozwijane i zwijane, wieszane na ścianach, położone na podłodze niosą ze sobą metaforę ustawicznie porządkowanego śmietnika rzeczywistości i umysłu. W ciągłym ruchu, raz nobilitowane - prężą się i świecą delikatnym ściegiem, innym razem porzucone w kącie i wymięte, oddają ducha, by po pewnym czasie wrócić do łask. Czasem bywają wąską ścieżką, bieżnikiem, po którym ostrożnie stąpając boso, podążamy w przyszłość i przeszłość, równocześnie.

Zawsze fragment – Recycling – tytuł wystawy Grażyny Brylewskiej zapożyczony został z tytułu tomiku poetyckiego Tadeusza Różewicza. Fragmentaryczność wszystkiego jest prawdą odczuwalną i doświadczaną przez każdego z nas. Jawi się natarczywie jako konstrukcja światów. W uszytych kolażach Grażyny Brylewskiej dominują papier oraz nić scalająca refleksję. Refleksja składana jest z obrazów: fragmentów fotografii, wydruków, gazet, szkolnych zeszytów, a nawet ze starannie utkanych przez autorkę w zaprzeszłych czasach miniatur. Przywołując obrazy strumieniem świadomości, Brylewska działa w podobny sposób jak nasza pamięć, ale budowanie tej refleksji mogłoby powstać również poprzez rozbijanie całości obrazu. Tak więc składanie trudem wykonawczym całości może jednocześnie ukazywać świat rozbity. Tutaj wszystko jest fragmentem i wszystko jest pamięcią. Papier jest pamięcią roślin, z których powstał; linia pamięcią nici, którą była, nim stała się rysunkiem; rysunek pamięcią zdarzeń przywołanych obrazami; obrazy pamięcią rzeczy, którymi były. To wszystko czymś już było, by stać się czymś innym w twórczym procesie recyklingu – tak jak i sama ziemia, na której wszystko wyrasta. Prace kiedyś skończone, teraz użyte jako fragment, nabierają innego znaczenia. Stają się przedstawieniem, autorską kreacją, komentarzem do wszystkiego, wokół czego my wirujemy i co wiruje z nami.

W latach 1968–1973 studiowała na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie Uniwersytet Artystyczny) w Poznaniu, gdzie w 1973 roku otrzymała dyplom z malarstwa (aneks z tkaniny; wyróżnienie). W latach 1979–1980 z rekomendacji profesor Magdaleny Abakanowicz otrzymała stypendium Fundacji Herdera F.V.S i studiowała w Wiedeńskiej Wyższej Szkole Sztuki Stosowanej.

Jest autorką kilkunastu wystaw indywidualnych. Uczestniczyła w ponad 250 wystawach zbiorowych. Za swoje prace otrzymała nagrody i wyróżnienia, m.in. Grand Prix na ConsumentART w Norymberdze (1993), III (2003), II (2006) i II (2012) Nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Książki (Warszawa).

Jej prace znajdują się w zbiorach: Centralnego Muzeum Włókiennictwa, PATIO Centrum Sztuki w Łodzi, Muzeum Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim, Muzeum Papiernictwa w Dusznikach Zdroju, Stołecznego Biura Wystaw Artystycznych w Warszawie, Savaria Museum w Szombathely na Węgrzech, w zbiorach miasta Rauma w Finlandii, Cook Collection w Chicago oraz w Musée Jean-Lurçat et de la tapisserie contemporaine w Angers we Francji.

Zajmuje się również działalnością kuratorską. Wielokrotnie współpracowała z Galerią In Zabo w Norymberdze i z Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha w Krakowie.

Jest profesorem na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego im KEN w Krakowie.