Jeszcze nie będąc kolekcjonerem, interesowałem się bardzo tkaninami. W latach 70. XX wieku kupowałem prace artystów z mojego rodzinnego miasta — Kielc, gdzie działała, znana swego czasu w Polsce, kielecka szkoła tkanin. Dla własnej przyjemności zgromadziłem też nieco dywanów perskich, marokańskich, tkanin z Kazachstanu... Traktowałem te zakupy trochę użytkowo, choć niektóre, jak chociażby muzealnej klasy szesnastowieczna tapiseria brukselska czy mistrzowsko wykonany kerman, wiszą u mnie na ścianach obok obrazów.

To właśnie moje upodobanie do tkanin sprawiło, że choć jako kolekcjoner koncentrowałem się na sztuce powstałej na Bali, dla nich zrobiłem wyjątek, pozyskując do zbioru wyroby z całej Indonezji. Sprowokował to poniekąd fakt, że Bali była miejscem, dokąd sprowadzano tkaniny z innych wysp, produkowane wedle balijskich upodobań.

(...) na Bali w zasadzie każdy jest artystą, maluje, gra, tańczy lub rzeźbi, a niektórzy są aktywni na różnych polach sztuki. Na przykład I Wayan Balik. Kupiłem kiedyś w galerii w Keliki jego pejzaż. Gdy zacząłem pytać o inne prace tego artysty, usłyszałem, że już nie maluje, że zamiast tego został muzykiem gamelanu, z którym jeździ po świecie! Natomiast I Made Bukel, oprócz tego, że maluje, jest nauczycielem tańca i jednym z najbardziej cenionych tancerzy gambuh.

I na tym polega wyjątkowość Bali, tej wyspy hinduizmu na indonezyjskim morzu islamu: tutaj niemal każdy jest artystą, twórcą. Wystarczy wspomnieć przypadkowemu taksówkarzowi, że jest się zainteresowanym malarstwem, i już się okazuje, że on też maluje, że właśnie może nas zaprosić do swej pracowni lub do atelier krewnych czy znajomych, rzeźbiarzy i malarzy.

W malarstwie współistnieją na Bali rozmaite formy. Dzieła, które Balijczycy określają jako „klasyczne”, odnoszą się głównie do prac malarzy z wioski Kamasan, czerpiących inspiracje z dawnych eposów indyjskich (np. Ramajany czy Mahabharaty) oraz z teatru cieni wayang, którego formy i sposób narracji wywodzą się ze starożytnej Jawy. Chociaż w wielu balijskich wioskach praktykowano styl wayang, Kamasan stała się najsławniejsza dzięki bliskim związkom z najwyższej rangi królewską rodziną Klungkung.

„Nowoczesna” sztuka pojawiła się na Bali pod koniec lat 20. XX wieku. Artyści w północnej części wyspy eksperymentowali, szukając nowych, śmiałych sposobów przedstawiania otaczającego świata i boskich historii. Impulsem do tej zmiany był dostęp do nowych materiałów, zwłaszcza do europejskiego papieru i farb.

Atrakcyjność nowych stylów połączona z ekonomicznymi bodźcami, jakich dostarczał popyt ze strony turystów, skłoniła setki Balijczyków do zajęcia się sztuką. Niektórzy malarze byli także rzeźbiarzami lub uprawiali inne dziedziny sztuki, takie jak teatr marionetek czy teatr tańca. Jednymi z najważniejszych ośrodków artystycznych stały się wioski Batuan i Sanur, gdzie artyści wypracowali nowy styl czarno-białych obrazów pokazujących mroczną stronę balijskiej duchowości.

Współcześni artyści, obok przedstawiania tradycyjnej wizji wiejskiego życia w łączności z bogami, ukazują dzisiejsze Bali jako miejsce zalane przez turystów. W okresie od lat 50. do 70. XX wieku Ubud stał się ośrodkiem przyciągającym artystów z zewnątrz. Dziś styl tej miejscowości najbardziej kojarzony jest z wizerunkiem Bali. W latach 70. XX wieku w sąsiadującej z Ubud wiosce Penestanan pojawił się nowy kierunek. Określany jako styl „młodych artystów”, ewoluował ku dekoracyjnej abstrakcji, zapowiadając współczesną sztukę następnego pokolenia.

Od lat 20. XX wieku rzeźba szybko reagowała na rosnącą obecność turystów na wyspie. Najbardziej eleganckie wersje tradycyjnych figur zinterpretowanych w duchu nowej estetyki określa się jako „balijskie art déco”. Oprócz bogów i herosów rzeźbiarze tworzący w latach 30. XX wieku przedstawiali także zwykłych Balijczyków zajętych codziennymi czynnościami: jedzeniem, piciem, tańcem i muzyką. Choć późniejsze stylizacje w tym duchu nigdy nie dorównały elegancją pracom z lat 30., młodsi rzeźbiarze kontynuowali wprowadzanie innowacji.