Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha zaprasza na pierwszą problemową wystawę prezentującą fenomen Grupy WPROST. Grupę WPROST tworzyła piątka młodych malarzy, absolwentów krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych: Maciej Bieniasz (ur. 1938), Zbylut Grzywacz (1939–2004), Barbara Skąpska (1938–2015), która wzięła udział w pierwszej i ostatniej ekspozycji grupy, Leszek Sobocki (ur. 1934) i Jacek Waltoś (ur. 1938). Młodzi artyści różnili się między sobą zasadniczo, tworząc w odmiennych językach artystycznych. Wspólne im było głębokie przekonanie o potrzebie ponownego zbudowania połączenia między sztuką a światem i człowiekiem, zgodnie z manifestami towarzyszącymi pierwszym wystawom:

Co do jednego wszyscy badacze są zgodni: Grupa WPROST była zjawiskiem w sztuce polskiej unikatowym. Szokowała i oburzała antyformalizmem i antyestetyzmem, wyprzedzając neofigurację lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Publicystyczny z założenia program Grupy WPROST cechowała wyrazista bezkompromisowa postawa, przeciwstawiająca się awangardzie, koloryzmowi, jałowości i programowej bezideowości sztuki abstrakcyjnej. Wprostowcy sprzeciwiali się modelowi „pozornej wolności twórczej”, konstruowanej przez władze komunistyczne, byli przeciw wszelkiej politycznej manipulacji artystami.

Ukazywali skomplikowaną i niejednoznaczną sytuację egzystencjalną współczesnego człowieka, opisując przede wszystkim doświadczenia własnego pokolenia wobec aktualnych tematów społecznych i politycznych. Stosowali współczesne techniki – wcierki, montaże, environnement oraz techniki własne, między innymi rzeźby zastępcze, adekwatne do komentowanej rzeczywistości. Zasadnicza część ich twórczości odnosi się do pamięci, antycypując dyskurs wokół pamięci i różnych jej aspektów, tak charakterystyczny dla humanistyki XXI wieku. Wiąże się z tym także problem obrazowania Holocaustu w sztukach plastycznych.

Dwudziestoletnią działalność WPROST przedstawiono w jedenastu wzajemnie się przenikających przestrzeniach tematycznych. Ekspozycję otwiera rekonstrukcja I wystawy WPROST, wprowadzając do kolejnych, zatytułowanych: Zarastanie, Etykiety zastępcze, Marzec ‘68, Człowiek bez jakości, Plac zabaw, Portrety trumienne, Twarze, Ikonografia własna, Sierpniowa niedziela / Wiosna ‘82, Duszno.

Wystawa WPROST 1966–1986 przygotowana przez Muzeum Manggha, prezentując fenomen Grupy, prowokuje nie tylko do reinterpretacji historii polskiej sztuki lat sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i początku osiemdziesiątych, lecz przede wszystkim do stawiania istotnych pytań wprost.

I choć wprostowcy odwoływali do rozmaitych tradycji, to najważniejszy dla nich punkt odniesienia stanowiła twórczość Andrzeja Wróblewskiego (1927–1957). Dlatego też wystawa Grupy WPROST stanowi naturalną kontynuację projektu naukowo-wystawienniczego związanego ze sztuką polską po 1945 roku, zapoczątkowanego przez prezentację Wróblewski według Wajdy.

Na wystawie prezentowanych jest ponad 300 prac – obrazów olejnych, wcierek, rzeźb, montaży, instalacji przestrzennych, grafik i rysunków.

Dzieła na wystawę wypożyczono od Artystów i kolekcjonerów prywatnych, m.in. od: Jacka Bomby, Joanny Bonieckiej, Katarzyny Grzywacz, Krzysztofa Musiała, Tadeusza Nyczka, Piotra Ostrowskiego, Anny i Roberta Wolaków, Stanisławy Zadęckiej, oraz od następujących instytucji: