W czternastu notesach i szkicownikach odnajdziemy „obrazkową” opowieść nie tylko o Japonii, lecz także, a może przede wszystkim – o malarzu – reżyserze, o jego preferencjach artystycznych, inspiracjach i odkryciach. Jak wiadomo, szkicowanie dla Andrzeja Wajdy było formą komunikacji ze światem, funkcją pamięci.

W pierwszym notesie, z 1970 roku, odnajdziemy zaledwie kilka szkiców, kolejne dwa, z 1980, są wypełnione rysunkami – krajobrazów, portretami poznanych osób, architektury i rzeźby buddyjskiej, oryginalnych rozwiązań technicznych. W latach 1987 i 1989 Wajda jedzie do Japonii już przygotowany: zaopatrzony w profesjonalne, różnej wielkości szkicowniki dla artystów, o zróżnicowanych, wytrzymałych papierach. Podobnych będzie używał podczas wizyt w 1992 i 1993 roku. Jednakże to w latach 1987 i 1989 artysta przeżywa największe zainteresowanie wszystkim, co japońskie. Być może dlatego, że otrzymał wtedy prestiżową, brzemienną w skutki Nagrodę Fundacji Inamori. W szkicownikach powstają setki rysunków, część z nich znacznie później zostanie przez Wajdę wymontowana, tak iż będą funkcjonowały jako samodzielne dzieła. Ponad sto z nich Reżyser przekaże do zbiorów Muzeum Manggha. Podczas ostatniej podróży powraca do małego notesu, podobnego do tych, jakich używał w czasie pierwszych wizyt.

Tworząc w Japonii, zwłaszcza te szkice, które ukazują krajobrazy i sceny rodzajowe, artysta przyjmuje „japoński” punkt widzenia i komponuje je niczym drzeworyty ukiyo-e. Dlatego też można spojrzeć na japońskie rysunki Wajdy jako interesujący przykład inspiracji japońskich, polskiego japonizmu.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.