Trzy kamienie. Międzynarodowa wystawa suiseki
Gmach główny, poziom -1
7 - 19 czerwca 2022
Cykliczna wystawa prezentująca tradycyjną sztukę japońską suiseki w kolekcjach polskich, czeskich i słowackich.
Suiseki (jap. „woda i kamień”) to pochodząca z Chin sztuka artystycznego eksponowania kamieni, których kształt lub wzór powierzchni jest odbiciem istniejącego krajobrazu lub innych naturalnych kształtów. Tradycja ta ma długą historię, w Japonii sięgającą okresu Kamakura (1192–1333). Jedną z najpopularniejszych form suiseki jest toyama-ishi (odległa góra), czyli kamień będący wyobrażeniem pojedynczej góry lub wielu szczytów. Inne często spotykane formy krajobrazowe to wodospady, zbiorniki wodne, płaskowyże czy wyspy. W suiseki obok motywów pejzażowych znaleźć można także kształty odzwierciedlające detale: zniszczoną strzechę górskiej chaty czy opuszczoną łódź nad wodą, jak również przypominające zwierzęta lub postaci ludzkie. Ostatnią kategorią są kamienie z widocznym na powierzchni wzorem kwiatów lub innych elementy przyrody.
W Muzeum Manggha suiseki zaczęło się pojawiać z końcem lat dziewięćdziesiątych, ale przełomem była samodzielna ekspozycja Suiseki w 2012 roku z udziałem kolekcjonerów z Polski, Słowacji i z Czech. Wystawę zaszczycił też mistrz Matsuura (największy autorytet w dziedzinie tej sztuki na świecie i wieloletni prezydent Japońskiego Klubu Suiseki), który ocenił ją bardzo wysoko mimo intuicyjnej metody pracy europejskich adeptów. Wśród uczestników wystawy narodził się następnie pomysł, aby w trzech krajach: Polsce, Czechach i Słowacji, stworzyć grupę liderów mającą na celu kształcenie się w japońskim suiseki, jak również propagowanie tej sztuki. Projekt ten – podobnie jak grupa – nazwany został San Seki (jap. „Trzy Kamienie”). Jego zwieńczeniem jest doroczna wystawa Suiseki w którymś z krajów grupy.
Suiseki to wyraz japońskiej estetyki wabi, wywodzącej się z filozofii zen, a obecnej m.in. także w ceremonii herbaty chadō czy poezji haiku. Kontemplowanie stonowanej kolorystyki, sugestywnych, a zarazem harmonijnych i subtelnych form kamieni pozwala dostrzec ich zewnętrzne i wewnętrzne piękno, które będąc jak gdyby „w oku patrzącego”, pomaga lepiej zrozumieć ducha i istotę tradycji i kultury Japonii.
Wystawa wpisuje się w temat natury, szeroko obecny w Muzeum Manggha.
Suiseki (jap. „woda i kamień”) to pochodząca z Chin sztuka artystycznego eksponowania kamieni, których kształt lub wzór powierzchni jest odbiciem istniejącego krajobrazu lub innych naturalnych kształtów. Tradycja ta ma długą historię, w Japonii sięgającą okresu Kamakura (1192–1333). Jedną z najpopularniejszych form suiseki jest toyama-ishi (odległa góra), czyli kamień będący wyobrażeniem pojedynczej góry lub wielu szczytów. Inne często spotykane formy krajobrazowe to wodospady, zbiorniki wodne, płaskowyże czy wyspy. W suiseki obok motywów pejzażowych znaleźć można także kształty odzwierciedlające detale: zniszczoną strzechę górskiej chaty czy opuszczoną łódź nad wodą, jak również przypominające zwierzęta lub postaci ludzkie. Ostatnią kategorią są kamienie z widocznym na powierzchni wzorem kwiatów lub innych elementy przyrody.
W Muzeum Manggha suiseki zaczęło się pojawiać z końcem lat dziewięćdziesiątych, ale przełomem była samodzielna ekspozycja Suiseki w 2012 roku z udziałem kolekcjonerów z Polski, Słowacji i z Czech. Wystawę zaszczycił też mistrz Matsuura (największy autorytet w dziedzinie tej sztuki na świecie i wieloletni prezydent Japońskiego Klubu Suiseki), który ocenił ją bardzo wysoko mimo intuicyjnej metody pracy europejskich adeptów. Wśród uczestników wystawy narodził się następnie pomysł, aby w trzech krajach: Polsce, Czechach i Słowacji, stworzyć grupę liderów mającą na celu kształcenie się w japońskim suiseki, jak również propagowanie tej sztuki. Projekt ten – podobnie jak grupa – nazwany został San Seki (jap. „Trzy Kamienie”). Jego zwieńczeniem jest doroczna wystawa Suiseki w którymś z krajów grupy.
Suiseki to wyraz japońskiej estetyki wabi, wywodzącej się z filozofii zen, a obecnej m.in. także w ceremonii herbaty chadō czy poezji haiku. Kontemplowanie stonowanej kolorystyki, sugestywnych, a zarazem harmonijnych i subtelnych form kamieni pozwala dostrzec ich zewnętrzne i wewnętrzne piękno, które będąc jak gdyby „w oku patrzącego”, pomaga lepiej zrozumieć ducha i istotę tradycji i kultury Japonii.
Wystawa wpisuje się w temat natury, szeroko obecny w Muzeum Manggha.